Van Spookhuis naar Droomhuis 1/2: gekte op de huizenmarkt

Het is april 2019. Eindelijk is de dag aangebroken dat we het huis van binnen mogen bekijken. Als ik één stap over de drempel zet, voel ik meteen dat dit ‘m is. Ik loop van de hal naar de voorkamer en ruik een oude, muffe lucht. De makelaar staat in de achterkamer met een triomfantelijke blik, formulieren uit te delen aan iedereen die een bod wil uitbrengen. En dat zijn er nog al wat.

17 biedingen bleek achteraf, om precies te zijn. De moed zakt me in de schoenen…hoe komen we hier ooit tussen?

Ik loop verder en zie alle oude details: de kamer ensuite, prachtige plafonds, openslaande tuindeuren. Als ik m’n ogen dicht doe zie ik ons hier al wonen.
Maar holy, wat moet er veel aan gebeuren!

Er lopen nog zeker 30 mensen rond in het huis, die middag. Ik hoor een stel heel luid zeggen “zo…daar moet zeker twee ton in!” Ik doe er maar een schepje bovenop en zeg dat ik denk dat het nog wel meer is. Misschien knapt iemand er dan wel op af? Haha, wat een onzin achteraf.

We lopen naar boven en ook daar is genoeg te zien. De badkamer is gewoon een stilleven. Ik durf niks aan te raken.

Eenmaal aangekomen op de grootste slaapkamer kan ik weer even ademhalen. Wat een prachtige ruimte en wat is het hier groen!

De laatste stop is de zolder. Het waait er. Een optimaal binnen-buiten gevoel, zeg maar.

Er is lekkage. Twee mini raampjes. Een oude krakende vloer. Een cv uit het jaar 0.
Moeten we dit wel doen?